Waarom EenVandaag’s online eindredacteur woedend werd over mineralentekortkritiek

Ik had dus de eindredacteur online van EenVandaag aan de lijn. Hij wilde duidelijk zijn gram halen over mijn stuk wat ik geschreven had over mineralentekort en de berichtgeving van EenVandaag hierover. Hij was niet boos, hij was woedend. “Een flutstuk” had ik geschreven! Een term die de man een stuk of 5 keer herhaalde.

Mijn flutstukje vind je hier. En ja, ik had kritiek op het stukje op de website van EenVandaag. Een artikel op de site van EenVandaag geschreven door een stagiaire communicatiewetenschap, Nina Hagenberg. "Hoe haalde ik het in mijn hoofd te zeggen dat het stukje van Nina rammelde? Zulke zware beschuldigingen!"

Nou, omdat ik misschien verwacht dat EenVandaag nieuw grootschalig wetenschappelijk onderzoek meeneemt in een stukje over mineralentekort in de wereld?
Zou dat kunnen?

Te veel gevraagd deze keer.

Normaal beroepen journalisten zich op ‘de wetenschap’, maar speciaal voor dit geval is een groot onderzoek van The Lancet, aan de kant gelaten. Oh ja, de eindredacteur  tetterde ook nog een paar keer dat EenVandaaag het mineralentekort helemaal niet ‘bagatelliseert' zoals ik schreef.
"Dat hebben we helemaal niet gezegd!" schreeuwde hij.

Zoon aan andere kant van het huis vroeg zich ondertussen af wie er aan de telefoon was.

Maar waarom is de kop dan dat "zorgen helemaal niet nodig zijn?”
"Valt dat niet onder de noemer 'bagatelliseren'?"

De definitie van bagatelliseren volgens Van Dale is het 'voorstellen als een bagatel' wat betekent dat iemand iets afdoet als onbelangrijk of kleiner maakt dan het daadwerkelijk is. Dit kan ook worden omschreven als praten over een serieus onderwerp alsof het onbelangrijk is, en wordt vaak geassocieerd met minimaliseren of onderschatten van de ernst van een situatie.

"Dat zorgen niet nodig zijn zeiden ‘de experts’! Dat zegt EenVandaag helemaal niet!"
En dan nog: "Onze voeding is rijk genoeg, als je maar de juiste dingen kiest.”

Aldus de experts dus
Hoe die "juiste dingen tot stand komen op een verschraalde aarde?” Zou dat misschien een goede vraag geweest zijn? Zo ver kwamen de stagiaire en de eindredacteur niet in hun vraagstelling.

De eindredacteur bleef maar schreeuwen en over ‘experts’ zaniken.

Op mijn vraag hoe die experts gevraagd worden, kwam het toverwoord van journalistiek.
“Journalistieke afweging.” De generieke paraplu waar alles onder verdwijnt.

Het getier eindigde ermee dat ik begon met het lijstje vragen af te werken.

Als: Wat is de wetenschappelijke basis voor de informatie die je in het artikel hebt gebruikt? Waarom is ervoor gekozen om bepaalde wetenschappelijke rapporten of onderzoeken niet op te nemen in de analyse? Wat is het proces voor fact-checking bij het publiceren van gezondheidsgerelateerde onderwerpen? En meer van dat soort vragen. Het maakte de man alleen maar woedender. Het stadium van luisteren was inmiddels ver gepasseerd.

Hoe kwam die man zo verschrikkelijk geagiteerd op een normale doordeweekse dinsdag om 14 uur? Of zijn dat de normale omgangsvormen in Hilversum? Vier keer vroeg ik hem wat het doel van het gesprek was. Ik kreeg geen antwoord.

Hij raaskalde alleen maar een paar keer ‘flutstuk’. Zijn dat de normale omgangsvormen in Hilversum?

Oh ja, hij werd nog bozer toen ik EenVandaag ‘mainstream’ genoemd had. Nog steeds kan ik niet ontdekken wat daar fout aan is.
Is dat vergelijkbaar met iemand Nazi noemen ofzo?

En dat stukkie van mij? Ik schreef alleen maar "stukjes om mijn spulletjes te verkopen’!"

Zo die zat!

We hebben overigens maar "één spulletje." Iets wat vroeger in de aarde zat maar nu niet meer. Zoals The Lancet overduidelijk laat zien. Het 'spulletje' van mij kun je hier kopen, met 100 dagen-niet-goed-geld-terug-garantie.